Ik ben Femmie. Voor 11 april 2021 was mijn naam Panda. Zomaar ineens veranderde op 11 april niet alleen mijn naam maar ook mijn hele leven…
Ik heb al een keer verteld hoe mijn begintijd in Nederland is geweest. Het was even wennen, alles was anders, rook anders, smaakte anders, andere mensen, echt alles anders! Inmiddels weet ik eigenlijk niet goed meer hoe het was in Turkije. Het afgelopen jaar ben ik van een Turkse troela veranderd in een Hollandse schone (al zeg ik het zelf..). Ik heb veel meegemaakt. Het aller verdrietigste was dat mijn baasje Jo is overleden in januari. Ik heb echt mijn best gedaan, zo lief mogelijk voor hem te zijn toen hij zo ziek was en vaak op zijn bed en op zijn schoot gelegen om hem te troosten. Volgens mij heeft hij dat erg fijn gevonden. Hij aaide en knuffelde mij en dat vond ik dan weer erg fijn..
Nu ben ik sinds 21 januari samen met mijn vrouwtje. We hebben elkaar nodig. Wandelen heel veel en als we moe zijn zitten of liggen we heerlijk samen op de bank en wordt er veel geknuffeld. Ik vond het erg fijn dat Beppie en Door, die heel belangrijk zijn voor de stichting die mijn adoptie heeft mogelijk gemaakt, bij ons op bezoek zijn geweest. Ze brachten lekkere en leuke dingen voor me mee en voor mijn vrouwtje heel veel potjes met bloembollen die prachtig hebben gebloeid. Min vrouwtje zegt dat ze heel lief en attent zijn en een warm hart hebben voor mensen en dieren en daar ben ik het mee eens. Ze doen heel erg hun best om voor alle Turkse honden een fijn huis te vinden.
We zijn nu plannen aan het maken om samen naar Frankrijk te gaan! Daar ben ik nog nooit geweest maar het moet er heerlijk zijn. Mijn vrouwtje heeft er samen met mijn baasje gewoond en daarom wil ze ook graag terug. Er schijnen hele lieve mensen te wonen die graag willen dat we komen, dus..dat doen we! Ik spreek geen Frans en omdat ik nogal een ondernemende dame schijn te zijn heeft ze een gps tracker voor me gekocht. Ze wil me in de gaten kunnen houden als ik de Franse natuur in trek. De weg terug vragen gaat mij niet lukken dus mocht ik verloren lopen dan weet ze waar ze me moet zoeken.. Enfin als dat haar gerust stelt…Moest ik ook nog een vervelende prik halen om te voorkomen dat ik hondsdol wordt. Nou ja! Hoelang we daar blijven weet ik niet, maar we komen in ieder geval weer terug.
Ik wens jullie allemaal een fijne tijd en als je wilt weten hoe het is om als Turks hondje in Nederland te wonen mag je me altijd bellen. Voor mij is het een feest!
Liefs Femmie
JO (in liefdevolle herinnering) en JEANNETTE
