Skip to main content

Het verhaal van Marianne en Prins Alvin

    Hier ben ik, Prins Alvin. Ik wil jullie eens vertellen hoe ik gered ben uit de shelter en geadopteerd werd. Ik was een ongewone, gewone straathond totdat ik geadopteerd werd door Stef, Marianne en Koning Binky. Daar wordt mijn verhaal al interessant he? Want zo ineens was ik van koninklijke bloede en werd ik, Alvin, dus een Prins. Ik was altijd al een hond die erg van mensen hield, maar als ze weer weggingen was ik zó verdrietig.
    Marianne zat een keer op Facebook te kijken, toen ze mijn foto tegenkwam. Ze zei dat ze op slag verliefd was op mijn lieve koppie! Ze heeft een paar dagen gewacht en heel vaak naar mijn foto gekeken (wat een geluk dat ik zo knap ben, hè) en toen mijn foto aan Stef laten zien. Ze hebben even nagedacht over mijn adoptie en contact gezocht met Beppie. Het één leidde tot het ander en na een paar maanden kwam lieve Manuela mij halen en mocht ik de shelter na 4 (!) jaar verlaten. Nou, ik wist niet wat me overkwam!! Ik was wel erg bang hoor in het vliegtuig en in de auto, want ik wist natuurlijk niet waar ik heenging.
    Midden in de nacht kwamen Stef en Marianne mij halen en hebben ze mij eindelijk ‘THUIS’ gebracht. Ik heb kennis gemaakt met Koning Binky en we vonden elkaar meteen al lief.
    Gelukkig hadden ze voor mij op een rustig plekje een donker, zacht en warm holletje gemaakt en daar heb ik de eerste dagen veel geslapen. Ik was erg bang, want ik begreep niet zo goed wat er allemaal gebeurde. Vooral de televisie was ik erg bang voor. Maar die hebben ze niet meer aangedaan hoor! Want ze zagen wel aan mij dat ik er bang voor was.
    Na een paar dagen slapen, veel knuffelen met de hofhouding en heel veel lekkere hapjes, kwam ik tot rust en begreep ik dat dit mijn nieuwe huis was. Ik mag op de bank, krijg 3 keer per dag lekker hondenvlees (wat ik erg lekker vind) en heb echt een heerlijk leventje.
    Natuurlijk hebben ze van alles met mij beleefd…
    Operatie aan mijn gebit in verband met een afgebroken hoektand, ik ben een paar keer weggescharreld en toen was de hofhouding wel een beetje in paniek. Ik wilde niet weglopen, ben je gek, maar ik hou zo van scharrelen en vergeet dan weleens op te letten. Ook ben ik een paar keer uit mijn (anti-ontsnappings) tuig ontsnapt en zelf naar huis gelopen over de stoep… nou, zo kunnen we nog wel even doorgaan.
    Marianne zegt altijd dat ik een beetje gek ben en daar heeft ze gelijk in! Ik sta op mijn kop van blijdschap als ze thuiskomen, ik race heel graag door de tuin en ik hou het allermeest van slapen!!
    Maar ook van snoep en eten…ik heb thuis allemaal plekjes waar ik graag lig en weet je wat zo leuk is? We hebben nóg een huisje en daar ben ik ook heel graag. Ze noemen het een sta-caravan! De eerste tijd, als we erheen gingen, dacht ik dat ik weg moest! En moest ik erg spugen in de auto. Van de stress. Maar nu besef ik gelukkig dat ik nooit meer weg hoef en voor de rest van mijn leven bij Koning Binky en de rest mag blijven. En nu hoef ik ook niet meer te spugen.
    Nadat ik er ongeveer een half jaar was hebben ze nóg een hondje uit het asiel gered, mijn grote zus en vriendin, Prinses Juul. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.
    Een poot van Prins Alvin!